Ogłoszenie

Izabelle Lyss

Izabelle Chcę-Zabić-Lind Lyss

Skąd: Gdzieś w krainie jednorożców

Dołączył: 2016-05-22

Liczba postów: 246

Dom Izabelle Lyss

Wiadomość dodana po 21 min 09 s:
Wchodzę do domu i od razu po ściągnięciu butów, rzucam plecak w kąt. Ubieram luźną szarą podkoszulkę, dresy i wiążę włosy w koka. Idę do kuchni po czym biorę z lodówki zasłonięte talerzem naleśniki. Może jednak coś zjem? Ostatnio po tych wszystkich wydarzeniach czułam jak moje gardło nic nie przełknie. Kończy się na tym, że zjadam połowę potrawy i idę do pokoju. Włączam muzykę, siadam na łóżku i wyciągam książkę do fizyki. Nic z tego. Nie jestem w stanie się skupić. Wzdycham. No dobrze...  To co w takim razie zamierzasz robić Izabelle? Chciałabym poćwiczyć moce... ale bez Aleca to niezbyt bezpieczne... Przez kilka dobrych minut główkuję co mogę zrobić.  W końcu schodzę do piwnicy, ustawiam przy ścianie skórzane materace i staram się jakoś wyzwolić swoją moc. Nic z tego. Moje palce, ani myślą o mocy... Siadam na popsutym fotelu i zasypiam.

Ostatnio edytowany przez Izabelle Lyss (2016-05-24 15:53:31)

---

No stop signs, speed limit
Nobody’s gonna slow me down.

Izabelle Lyss

Izabelle Chcę-Zabić-Lind Lyss

Skąd: Gdzieś w krainie jednorożców

Dołączył: 2016-05-22

Liczba postów: 246

Odp: Dom Izabelle Lyss

Znowu jestem sama w domu. Zaczynam się zastanawiać czy to co robię ma sens. Ustalmy tak. Przychodzę do domu, robię zadania domowe, a później próbuję opanować moją moc, która i tak zanikła. Tym razem zaczynam coś rysować. Później orientuję się, że to Alec ze swoim chłopakiem. Powinnam się już do tego przyzwyczaić.Minęło w końcu trochę czasu... Muszę się przyzwyczaić do tego, że Alec jest już dorosły. Może robić co chce ze swoim życiem. Ma 18 lat. Nagle, słyszę pukanie drzwi. Później ktoś dzwoni. Ale to nie on. To nie moi rodzice. To nie listonosz. Kto w takim razie puka? Po cichu idę na przedpokój i sprawdzam kto to. Blond włosy, wysoka sylwetka, ale tym razem bez uśmiechu z którym zwykle przychodzi. Wujek. Szybko przekręcam zamek w drzwiach.
- Cześć... - mówię. - Nie spodziewałam się tutaj ciebie. - zabrzmiało jakbyś nie chciała żeby tu był Izabelle.
- Twoi rodzice poprosili mnie, żebym się tobą zajął na kilka dni. Nie mówili ci? - pyta mnie.
- Nie... Ostatnio w ogóle się z nimi nie widuję. - kręcę głową.
- W takim razie poczekam na ciebie aż się spakujesz. - mówi.
Kiwam głową i biegnę do pokoju. Nie wiem na ile dni tam jadę, ale pamiętam dom wujka. Najfajniej było wtedy, gdy pływaliśmy razem w basenie i chlapaliśmy się ciągle wodą. A teraz podobno kogoś ma... A przynajmniej tak mówiła mama... Może ona mnie polubi? Wyciągam z szafy dużą, czarną torbę i pakuję tam większość ubrań. Nie mogę się doczekać. Później ściągam z biurka notatnik w skórzanej oprawie. Kiedy zapinam torbę, jestem dosyć zaskoczona. Wszystko to zajęło mi około 10 minut... Schodzę w dół.
- Gotowa? - pyta, a na jego twarzy pojawia się nawet lekki uśmiech.
- Tak. Mam ci duuużo do opowiedzenia. - mówię.
- Aż tyle się działo? - pyta mnie i bierze czarną torbę, a później wkłada do bagażnika.
- Mhm. Ale ciekawi mnie też co u ciebie. Mama mówiła, że kogoś poznałeś. - uśmiecham się.
- O... później ci opowiem. - teraz smutno się uśmiecha.
Czyli coś nie tak. Wychodzimy z domu, a ja wsiadam do samochodu.

---

No stop signs, speed limit
Nobody’s gonna slow me down.