Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

Jonathan Reynolds · 2016-09-05 00:04:55

- 27 rok życia - mówię nadal tępo.
Podnoszę się z łóżka, a ból głowy sprawia, że prawie się zataczam.
- Muszę stąd wyjść - rzucam, biorąc pierwszą lepszą koszulkę.

Wesley Navarro · 2016-09-05 00:05:59

Samantha nawet nie protestuje. Na twarzy ma wymalowany szok i przerażenie.
Za to ja nie waham się ani chwili.
- Nie możesz wyjść w takim stanie - mówię stanowczo, stając przed Jonathanem.

Jonathan Reynolds · 2016-09-05 00:07:58

Patrzę na niego wściekły.
- Mogę. To mój budynek - warczę, próbując go ominąć.
Wesley jednak zagradza mi drogę. Uderzam go, a on uderza w ścianę. Ciekawe. Czyli moje moce się zachowały.
Nie czekając na to, aż się pozbiera, wychodzę do windy.

Briss Velles · 2016-10-11 21:49:47

- Pieprzony Reynolsd - mamroczę pod nosem najróżniejsze przekleństwa. Zerkam na... Dziecko niesione w moich rękach. Patrzę na nią z obrzydzeniem. Jest mała, łysa, łysa i ciągle ryczy. Mam jej serdecznie dość. Nie wiem co sobie myślałam... Powinnam była coś z tym zrobić zanim się urodziło. A teraz? Nie mogłam, po prostu nie mogłam. Nie wiem dlaczego. Zawahałam się i nie zrobiłam w końcu niczego.
Dziecko otwiera swoje wielkie i kompletnie nieproporcjonalne niebieskie oczy. *Cholera, czemu niebieskie? Zatrzymuje się przed drzwiami. Stawiam torbę z kocem, którą przygotowałam wcześniej, bez cienia wątpliwości prawie, że wrzucam ją do tej torby i szybko się odwracam. Chce stąd jak najszybciej zniknąć.

*ciekawostka: większość dzieci po urodzeniu ma niebieskie oczy, a z czasem kolor się zmienia, blaknie lub pozostaje taki sam ^-^

Jonathan Reynolds · 2016-10-11 21:56:18

Otwieram drzwi, wychodząc do pracy i staję jak wryty.
- Briss Velles - rzucam chłodno. - Co ty tutaj...
Spoglądam w dół, widząc torbę. Marszczę brwi. O co tutaj chodzi? Czy to jest...
- Co to za dziecko? I czemu je tutaj zostawiasz? - Pytam, a moje oczy zmieniają się w małe szparki. Mam ochotę użyć na niej swojej mocy po raz kolejny.
W pewnym momencie łapie mnie kaszel. Cholerstwo nadal nie mija.
- Zabieraj się z nim, skądkolwiek przyszłaś - syczę.

Briss Velles · 2016-10-11 22:01:00

Odwracam się do Jonathana. Parskam ignoranckim śmichem.
- Poznaj swoją córeczkę - prycham. - Zostaw ją sobie albo wyrzuć przez okno czy co tam chcesz - mówię unosząc jedną brew. - Macie podobne hobby - mówię i jak na zawołanie dziewczynka zaczyna cicho płakać. Wiem, że za chwilę zacznie się drzeć jak najęta. Mam nadzieje, że do jej pory zdążę się stąd ulotnić. Nie chcę tego słyszeć nigdy więcej. - Oboje lubicie doprowadzać mnie do szału - podsumowuję i odwracam się na pięcie w stronę wyjścia.

Jonathan Reynolds · 2016-10-11 22:16:42

Patrzę przez chwilę na dziecko. Czy to możliwe?
Sporo czasu jej nie było. Podliczam w głowie. Prawie dziewięć miesięcy. Przez pewien czas po wspólnie spędzonej nocy, jeszcze chodziła do agencji.
To by się zgadzało.
Blednę na twarzy. Ona może być moim dzieckiem.
Podnoszę wzrok na Briss i przez chwilę się jej przyglądam. Zaczyna wzbierać we mnie złość. Nienawidzę matek, które mają w dupie swoje dzieci. Gdyby moja matka w ogóle się nami zajmowała, może Gabriella...
Wykorzystuję swoją moc i sprawiam jej ból. Opiera się na schodku, na którym stała, zanim osunęła się na ziemię. Patrzę na nią z góry.
- Wypierdalaj, dopóki masz szansę - mówię zimnym szeptem, którym chyba jeszcze nigdy do niej nie mówiłem. Przestaję używać mocy i zostawiam ją tak, jak jest. Muszę się przytrzymać ściany. Ból jest coraz słabszy z każdym użyciem mocy, jednak nadal ciężko go znieść, po takim czasie nie czucia niczego. Przymykam oczy. - Nie wiem, co ja kiedyś mogłem widzieć w takiej szmacie, jak ty - dodaję ciszej z pogardą.

Briss Velles · 2016-10-11 22:25:11

Podnoszę się z ziemi. Wywracam oczami. Mam w dupie jego słowa. Nie robią na mnie żadnego wrażenia.
- Z chęcią - odpowiadam na jego wcześniejsze słowa ignorując ostatnie zdanie. - Mam nadzieje, że długo się nie zobaczymy - prycham na odchodne i odchodzę.
Jestem wściekła słysząc płacz dziecka, a jednocześnie czuje się wolna wiedząc, że to już nie mój problem. Na szczęście.

Jonathan Reynolds · 2016-10-11 22:35:08

- Suka - syczę.
Jeszcze przez chwilę stoję przy ścianie, a dziecko płacze na całą klatkę schodową.
Mam dziecko. Miałem już czwórkę dzieci. Adelaide, Noah, Samantha i James. I trójka z nich nie żyje.
Ale to zupełnie co innego. Nigdy nie zajmowałem się dzieckiem. Może raz. Raz jedyny. Ale nie sam.
Z zawahaniem wyjmuję dziecko z torby. Mała ma ogromne, niebieskie oczy. Kopię torbę w kąt i sam wchodzę do mieszkania.
Dziecko nie przestaje płakać, a ja nie mam pojęcia, co robić. Ramiona mi opadają.
Siedzę przez chwilę na kanapie, kompletnie oniemiały. Nie ruszam się, a mała ciągle płacze. Po chwili decyduję się, co mógłbym zrobić z zawahaniem łapię za telefon i wybieram numer.

Rosalie Reynolds · 2016-10-11 22:42:27

Wyciągam z torby telefon i odbieram. W okół słychać szum ulicy, a ja stoję na przystanku autobusowym. Miałam mieć wolne ale najwyraźniej nicy z tego. Na szczęście muszę tylko dostarczyć jakąś paczkę i mogę wrócić do domu.
- Cześć, Johnny - mówię ciepło. Już mam powiedzieć jak bardzo się cieszę, że dzwoni ale słyszę w słuchawce płacz dziecka. Marszczę brwi, milcząc.

Jonathan Reynolds · 2016-10-11 22:48:09

- Ja... - Nie mam pojęcia, co powiedzieć.
Patrzę na dziecko, które przerywa mi rozmowę płaczem. Przydałaby jej się melisa.
Wzdycham.
- Czy możesz przyjechać do Reynolds Consolidated? Mieszkam na ostatnim piętrze. Wesley powinien być w pobliżu, więc cię wprowadzi - mówię. Po czym milknę na chwilę. - Proszę - dodaję ciszej, czego zazwyczaj nie robię.

Rosalie Reynolds · 2016-10-11 22:52:49

Milczę przez chwilę, zamyślając się. Zerkam na zegarek.
- Tak, mogę - potakuję niepewnie. - Jestem akurat na przystanku. Będę niedługo.

***

Tak jak mówił Johnny, Wesley pokierował mnie gdzie dokładnie mam iść rzucając mi nieco zdziwione spojrzenie. Nie pukam, po prostu po cichu wchodzę do dużego mieszkania. Od wejścia słychać płacz dziecka.
- Jonathan? - pytam niepewnie wchodząc w głąb mieszkania.

Jonathan Reynolds · 2016-10-11 22:56:13

Wstaję z kanapy i podchodzę z dzieckiem na rękach.
- Ona przyszła i po prostu ją zostawiła - mówię jakimś nieswoim głosem. Dobrze, że przyszła sama. Nawet Wesley nie powinien mnie teraz widzieć. - Nie było jej tyle miesięcy, a teraz zostawiła ją i powiedziała, że mogę z nią zrobić co chcę, nawet wywalić przez okno.
Nie mógłbym tego zrobić.

Rosalie Reynolds · 2016-10-11 23:05:21

Nie ukrywam zaskoczenia widząc Jonathana z malutkim dzieckiem na rękach. Staję obok Johnnego i dotykam jego ramienia. Pierwszy raz widzę go w takim stanie, pierwszy raz widzę go w jakimkolwiek innym stanie niż spokojny czy lekko uśmiechnięty.
- Spokojnie - mówię cicho. Nie wiem czy bardziej do siebie czy do niego.
Płoną mi policzki. Chyba jestem zła ale nie mogę tego jakoś bardziej określić. Czuje ucisk w żołądku. Wygląda na to, że nie wiedział o tym ale...
Dziewczynka nadal płacze. Zastanawiam się chwilę, nieco za długo ale nic na to nie poradzę. Sama zaczynam panikować.
- Pewnie jest głodna albo ma kolkę - stwierdzam miękkim głosem, wpatrując się w dziecko.

Jonathan Reynolds · 2016-10-11 23:09:32

Kręcę głową.
- Nie mam pojęcia. Nie wiem. - Powtarzam się, zgodnie z prawdą.
Co ja mam z nią robić? Nie umiem zajmować się dziećmi.
- Ona mnie chyba nie znosi - mruczę bardziej do siebie.

Rosalie Reynolds · 2016-10-11 23:14:53

Podnoszę wzrok na Jonathana.
- Dzieci kochają po prostu - mówię szeptem jak by to była tajemnica. - Nawet jeżeli ta miłość jest nieodwzajemniona - mówię smutno, myśląc o własnych rodzicach. Powoli unoszę dłonie chcąc zabrać dziewczynkę z ramion blondyna. - To właściwie jest okrutne ale tak jest... - tłumacze spokojnie.
Ucisk w żołądku nie odpuszcza. Mam ochotę zacząć zadawać pytania Jonathanowi. Tysiące pytań. Nie robię jednak tego zachowując milczenie.

Jonathan Reynolds · 2016-10-11 23:23:37

- Co ci chodzi po głowie, Rosalie? - Pytam, przyglądając się jej.
Jej słowa wydały mi się nostalgiczne i jakieś smutne. A poza tym... pewnie jest na mnie zła. Chciałbym czasem mieć moc Shadow Mind.

Rosalie Reynolds · 2016-10-11 23:29:01

Kręce głową.
- Nic, kompletnie nic - odpowiadam zbyt szybko, a mój ton wcale na to nie wskazuje. Biorę głęboki oddech. - Naprawdę - kwituję, patrząc na niebieskooką dziewczynkę która zaczęła się uspokajać, trochę tak jak by chciała przysłuchać się rozmowie. Drgają mi kąciki ust.

Jonathan Reynolds · 2016-10-11 23:31:47

- Jesteś zła? - Zadaję pytanie, zanim zdążę się powstrzymać.
Nie powinienem tego robić. To chyba najgłupsze pytanie, jakie można zadać w tej chwili. Boję się spojrzeć na dziecko, więc przyglądam się twarzy Rosalie.

Rosalie Reynolds · 2016-10-11 23:36:48

Nie mogę wydusić z siebie słowa więc jedynie kiwam delikatnie głową, potakując ale dopiero po chwili zdaje sobie z tego sprawę. Z trudem przełykam gulę w gardle.
- Sama nie wiem - mówię cicho. - Nie wiem... - głos mi się nieco załamuje.
Czuje się... Oszukana? Zdradzona? Nie wiem jak to określić.

Jonathan Reynolds · 2016-10-11 23:39:18

Wzdycham.
- Jesteś zła. Mówiłem, że wyczuwam emocje - mówię.
Podchodzę do niej i z zawahaniem biorę dziecko na ręce.
- Musisz wiedzieć, że o niczym nie wiedziałem - dodaję, decydując się spojrzeć w błękitne oczy dziewczynki, trzymanej na rękach.

Rosalie Reynolds · 2016-10-11 23:42:34

Dziecko jak zahipnotyzowane wpatruje się w Jonathana. Dziewczynka kompletnie się uspokaja.
Kiwam głową, przyglądając się tej scenie.
- Wieżę ci - stwierdzam. - Ale... Ja... Ja nie... - nie wiem co powiedzieć.

Jonathan Reynolds · 2016-10-11 23:46:28

- To było ponad 9 miesięcy temu - mówię krótko, nadal patrząc na dziecko.
Mała się uspokaja. To dziwne, skoro wcześniej na moich rękach płakała aż do przybycia Rosalie.
- Melissa, hm? - Patrzę na dziecko, jakby miało mi odpowiedzieć.

Rosalie Reynolds · 2016-10-11 23:49:48

Nie mogę powstrzymać uśmiechu kiedy dziewczynka zaczyna się krzywo uśmiechać. Wygląda to tak uroczo.
- Po prostu przyszła i ją zostawiła? - pytam z zaciśniętym gardłem.

Jonathan Reynolds · 2016-10-11 23:52:48

Kiwam głową. Nie wspominam o tym, że potem prawie ją zabiłem w złości.
- Chciała ja zostawić i uciec. Nie zdążyła, bo akurat wychodziłem do pracy i się na nią natknąłem. - Zabieram wzrok od "Melissy". - Powiedzmy, że nie lubię, gdy matki mają w... gdzieś swoje dzieci.
Dlaczego się powstrzymuję od powiedzenia tego, co naprawdę myślę o Briss? W ogóle o obu Velles?

Ogłoszenie

#76 2016-09-05 00:04:55

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#77 2016-09-05 00:05:59

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#78 2016-09-05 00:07:58

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#79 2016-10-11 21:49:47

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#80 2016-10-11 21:56:18

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#81 2016-10-11 22:01:00

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#82 2016-10-11 22:16:42

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#83 2016-10-11 22:25:11

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#84 2016-10-11 22:35:08

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#85 2016-10-11 22:42:27

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#86 2016-10-11 22:48:09

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#87 2016-10-11 22:52:49

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#88 2016-10-11 22:56:13

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#89 2016-10-11 23:05:21

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#90 2016-10-11 23:09:32

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#91 2016-10-11 23:14:53

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#92 2016-10-11 23:23:37

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#93 2016-10-11 23:29:01

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#94 2016-10-11 23:31:47

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#95 2016-10-11 23:36:48

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#96 2016-10-11 23:39:18

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#97 2016-10-11 23:42:34

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#98 2016-10-11 23:46:28

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#99 2016-10-11 23:49:48

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

#100 2016-10-11 23:52:48

Odp: Mieszkanie Jonathana Reynoldsa

Stopka