Mieszkanie Reynoldsów

Jonathan Reynolds · 2017-01-09 00:44:00

Milczę.
- Pomóc trzeba aktualnie Melissie. Albo ustawić ją do pionu - mówię, ale ona nadal patrzy i czeka.
Patrzę za nią przez okno na miasto. Powinienem wracać do pracy. Z resztą, co mi szkodzi wyjść?
Rosalie. Bo oczywiście nie potrafię się zdobyć na to, by ją tutaj zostawić samą, niczego nie wiedzącą i trzęsącą się ze strachu.
Wracam do niej spojrzeniem. Wypuszczam ze świstem powietrze.
- Noah. Wrócił mój syn. Noah, który nie żył - mówię w końcu.

Rosalie Reynolds · 2017-01-09 00:50:31

Kiwam głową przez dłuższą chwilkę.
- Nie żył - powtarzam po nim. Przymykam powieki, mam ochotę zadać tyle pytań na raz ale byłyby one nieodpowiednie. Próbuje więc przetrawić jego słowa. Średnio mi wychodzi. - Ty i Melissa jesteście skłóceni... bo Noah wrócił? - pytam nie rozumiejąc i nie widząc związku. Poza tym, że oboje są rodzeństwem.

Jonathan Reynolds · 2017-01-09 00:53:09

Kiwam lekko głową.
- Pewnego dnia po prostu... się pojawił - mówię lekko łamiącym się głosem, jednak gdy się orientuję, że tak jest, zaraz się poprawiam. - Przyszedł do Reynolds Consolidated. Chciał porozmawiać. I wtedy jak burza wpadła Melissa. - Wycieram czoło palcami. - Okazało się, że znali się wcześniej.

Rosalie Reynolds · 2017-01-09 00:56:34

Przez cały czas delikatnie trzymam Johnnego za nadgarstek i teraz zaczynam pocierać kciukiem po jego skórze. Lekko się uśmiecham aby dodać mu otuchy, kiedy słyszę jak jego głos drży.
- Okej, znali się... - ciągnę dalej. - Po prostu to powiedz, Jonathan - mówię uspokajającym tonem.

Jonathan Reynolds · 2017-01-09 01:00:42

Nie potrafię się pogodzić z powrotem Noaha. Nie potrafię pogodzić się z tym, że on przeżył, a ja o niczym nie wiedziałem.
Był jedyną osobą, którą pokochałem po Gabrieli i przed Rosalie.
A teraz jeszcze okazuje się, że byłem na tyle nieuważny, by nie dostrzec tak oczywistej rzeczy. Zaciskam usta na chwilę.
- Wydaje mi się, że Melissa zakochała się w moim synu - mówię powoli, starając się zachować spokój.

Rosalie Reynolds · 2017-01-09 01:05:35

Zamurowuje mnie nie co. Ta informacja nie chce na początku do mnie dojść. Przymykam powieki, a potem je otwieram.
- I za to wszystko obwiniła ciebie - dodaję, biorąc głęboki oddech. Kręcę głową. - Ale to przecież nie twoja wina, Johnny. Ona to w końcu zrozumie, teraz jest roztrzęsiona, zawsze zbyt emocjonalnie reaguje na różne rzeczy.

Jonathan Reynolds · 2017-01-10 13:46:15

- Ona zawsze jest roztrzęsiona - mruczę pod nosem. - Już nawet nie próbuję czytać jej emocji, bo zmieniają się jak w kalejdoskopie. - Kręcę głową. - Rozpieściłem ją. Chciałem, żeby nie miała domu takiego, jaki miałem ja, ale przesadzilem z brakiem kar.

Rosalie Reynolds · 2017-01-10 14:40:49

- Oboje ją wychowywaliśmy więc za to się nie obwiniaj. - Delikatnie dotykam policzka Jonathana. - Przestała się z nami liczyć bo uznała, ze jest dorosła. Ma ciężki charakter... I teraz go nie zmienimy ale możemy zacząć ustalać jakieś zasady. Wydaje mi się, że powinieneś usiąść i z nią porozmawiać na spokojnie. Hmh? - mruknęłam patrząc pytająco na Johnnego.

Jonathan Reynolds · 2017-01-10 18:09:07

- Uważasz, że to coś da? - Pytam, wtulając twarz w jej dłoń. - Nie ważne, co jej mówię, ona wychodzi trzaskając drzwiami. Za bardzo wdała się w ojca - mruczę pod nosem.
I biologiczną matkę.

Rosalie Reynolds · 2017-01-10 18:25:50

Uśmiechnęłam się i objęłam szyję Jonathana ramionami.
- Wydaje mi się jednak, że to coś da. Ja próbowałam z nią rozmawiać ale jestem... Jak by to ująć, kompletnie nie w temacie. Sam stwierdziłeś, że jest do ciebie podobna. - Oparłam głowę na jego ramieniu i zaczęłam gładzie go po karku. - Melissa potrzebuje z tobą porozmawiać, nawet jeśli o tym nie mówi i się do tego nie przyznaje. Wydaje mi się, że i ty tego potrzebujesz, Johnny.

Jonathan Reynolds · 2017-01-10 18:36:26

Obejmuję ją i przyciągam bliżej do siebie. Przez dłuższą chwilę nic nie mówię.
Może powinienem z nią porozmawiać. Nie wiem. Z innymi dziećmi nie miałem tego problemu. Sam... Sam była zupełnie inna. Jamesa praktycznie nie znałem, a Adelaide... to było tak dawno. I żadne z nich nie mieszkało ze mną. Żadne, poza Noahem i jego matką.
- Co ty ze mną zrobiłaś, Rosalie, co? - Pytam, uśmiechając się krzywo i prawie niewidocznie w jej włosy.

Rosalie Reynolds · 2017-01-10 18:46:34

- Ja? - spytałam, udając zaskoczenie. - Chciałam żebyś był szczęśliwy... Wyszło mi? - Odchyliłam się do tyłu aby sspojrzeć mu w oczy.

Jonathan Reynolds · 2017-01-10 18:53:51

Błądzę spojrzeniem po jej twarzy.
- To całkiem możliwe - mówię w końcu, nadal z cieniem uśmiechu na twarzy i całuję ją krótko w usta.

Melissa Reynolds · 2017-02-22 20:20:36

Przez parę godzin siedziałam i tępo wpatrywałem się w ścianę. Strasznie męczyło mnie, to, że unikam ojca w sumie za nic. Po prostu stał na linii ognia. Ale przecież go kocham, jest jedną z niewielu osób, które obdarowuje tym uczuciem.
Podnosze się z ziemi i chwiejnie, przez zdrętwiałe stopy, idę do pokoju taty. Jest już pod wieczór i pewnie siedzi tam z mamą.
Pukam i od razu uchylam drzwi. Ku mojemu zaskoczeniu ojciec jest sam. Mama pewnie jest na dole i robi coś w kuchni... W sumie nieważne.
- Mogę? - pytam, ukrywając głęboko w sobie obawy związane z tą rozmową. Zauważy, że coś ukrywam ale może nie zorientuje się tak szybko co to dokładnie jest.

Jonathan Reynolds · 2017-02-22 20:24:03

Huragan uczuć może zwiastować tylko Melissę. O dziwo jednak nie wyczuwam tych uczuć, które były w niej od kilku dni.
Podnoszę głowę, gdy wchodzi do środka.
- Możesz wejść, Melisso - mówię po chwili, odkładając dokumenty.

Melissa Reynolds · 2017-02-22 20:34:46

Powoli wchodzę do pokoju. Przez ułamek sekundy czuje jego zaskoczenie ale to za krótko aby stwierdzić z jakiego powodu. Żałuję, że nie umiem panować nad sobą tak jak on. Czuję lekkie usunie bólu, jestem beznadziejna. Ciągle tracę kontrolę. Nad wszystkim.
- Chciałam... - Przygryzam wargę. Wzdycham. - Po prostu przepraszam.
Zażenowanie miesza się z poczuciem winy, nie potrafię już go ukrywać.
Zerkam w sufit. Zachowujesz się jak dziecko, więc traktują cie jak dziecko - szepcze nie przyjemnie podświadomość.

Jonathan Reynolds · 2017-02-22 20:45:14

Czyli miałem rację z poczuciem winy. Teraz jeszcze czuje się zażenowana. I jakby... niepewna siebie?
- Przepraszasz? - Siadam prosto, marszcząc lekko brwi.
Tego się nie spodziewałem. Wszystkiego, ale nie tego.
Coś się musiało stać.
- Coś się dzieje, Melisso? - Pytam, starając się ukryć... zmartwienie? Sam nie wiem. Rozpoznawanie cudzych emocji szło mi świetnie. Moich wręcz przeciwnie.

Melissa Reynolds · 2017-02-22 20:51:41

Milcze. Podchodzę do łóżka i siadam. Przez chwilę nawet się nie poruszam. Potem podnosze wzrok na ojca. Ni cholera nie wiem co czuje, jak on to robi? Albo to moje moce.
Kręcę głową przecząco.
- Nic, nic się nie stało, tato - odpowiadam spokojnie i uśmiecham się krzywo. - W ogóle nie rozmawiamy. Ostatnio schrzaniłam za dużo rzeczy - wyznanie ledwo przechodzi mi przez gardło. Mogłabym porozmawiać o tym z mamą ale to by nie pomogło, ona nie rozumie. Dla niej wszystko jest białe albo czarne. Wszystko przychodzi jej tak gładko.
Krzywie się lekko.

Jonathan Reynolds · 2017-02-22 20:57:25

Nieodrodna córka ojca.
- Nigdy za wiele nie rozmawialiśmy. Byłaś zła. - Patrzę na nią. - Choć chyba bardziej zrozpaczona.
Obracam wisior Gabrielli na szyi, zastanawiając się.
- Melisso, jesteś Reynolds. My zawsze coś schrzanimy. - Staram się krzywo uśmiechnąć, co z trudem mi przychodzi. Nadal. - Grunt, że potem wszystko kończy się dobrze, choć nie od razu.

Melissa Reynolds · 2017-02-22 21:08:00

Mrugam gwałtownie, nie będę płakać, choć łzy pchają mi się do oczu. Obejmuje się ramionami.
- Jasne, się spieprzyło, się naprawi - mówię obojętnym tonem aby się jakoś ogarnąć.
Wzdycham, przez chwilę dopuszczając do siebie myśli o Noahu. Cholera, nadal jestem zrozpaczona. Nie powinnam wracać myślami do niego bo teraz nie mogę go wrzucić z głowy, próbuję więc go zignorować.
- Mam wrażenie, że zaraz będzie gorzej, tato - informuje go. - I już tylko gorzej i gorzej... - dodaje szeptem. Czy głos mi zadrżał czy mi się zdawało?

Jonathan Reynolds · 2017-02-22 21:28:02

Nie mam pojęcia, co powinienem zrobić. Wszystko zaczęło się od Noaha.
Zawsze miała ze sobą problemy, ale mam wrażenie, że to Noah wszystko zapoczątkował.
Jest w niej tyle sprzecznych emocji...
Wyciągam rękę w jej stronę. Prawie się hamuję w ostatniej chwili, jednak tego nie robię i z wahaniem łapię jej dłoń.
- Nie wiem, co czujesz, ale też sporo rzeczy spieprzyłem. A ja miałem na to 180 lat, zanim poznałem Rosalie. Masz w sobie zbyt wiele emocji. Próbujesz je powstrzymywać, ale to wychodzi tylko gorzej. - Kręcę głową, zastanawiając się, co mówić. - Kiedyś się nauczysz, że z niektórych... błędów wychodzą czasem dobre rzeczy.

Melissa Reynolds · 2017-02-22 21:36:38

Patrzę na nasze dłonie. To dla mnie dziwne. Tata zawsze ogranicza kontakt fizyczny. Tak na prawdę jedyna osoba, która może go dotykać to Rosalie. Nikt poza nią. Może i ja bym mogła ale w którymś momencie zaczęłam zauważać niechęć taty. Nie niechęć do mnie, a niechęć do dotyku. Uszanowałam to.
To przyjemne uczucie, rozlewa się po moim ciele. Jednak krzywie się.
- Dobre rzeczy? - chrype pytająco. - Jakie dobre rzeczy? - Marszcze brwi nie podnosząc wzroku.

Jonathan Reynolds · 2017-02-22 21:46:59

Zaskakuje mnie to, że dobrze się poczuła, gdy złapałem ją za rękę. Jakby... jej tego brakowało?
Unoszę krzywo kącik ust do góry.
- Nie wiem, co wyniknie z twoich błędów, ale z moich zniszczonych spraw wynikło małżeństwo z Rosalie. Nadal dziwi mnie, że nadal tu jest. - Marszczę brwi, gdy o tym myślę, po czym podnoszę wzrok na Insolitam, nie patrząc na Melissę. - A jakbym nie spieprzył na całej linii, nie pojawiłabyś się ty. Jak dla mnie mój "błąd" traci na znaczeniu przy dobrych konsekwencjach.

Melissa Reynolds · 2017-02-22 21:54:08

Czuję ciepło na policzkach. Oczy pieką mnie od łez. Cały czas patrzę na nasze dłonie. Serce bije mi trochę za szybko, przez zdenerwowanie.
Stresuje się? Stresuje się.
- Ja nie mam tyle czasu co ty - mówię, załamującym się głosem.
Czuję się jak mała dziewczynka, która nagle odkryła, że świat wcale nie jest taki kolorowy jak jej się wydawało.

Jonathan Reynolds · 2017-02-22 22:09:14

- Nie o to mi chodziło, Mel. - Kręcę głową. - Wybacz sobie w końcu. A przede wszystkim nie popełniaj moich błędów, odrzucając wszystkich dookoła.

Ogłoszenie

#76 2017-01-09 00:44:00

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#77 2017-01-09 00:50:31

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#78 2017-01-09 00:53:09

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#79 2017-01-09 00:56:34

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#80 2017-01-09 01:00:42

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#81 2017-01-09 01:05:35

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#82 2017-01-10 13:46:15

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#83 2017-01-10 14:40:49

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#84 2017-01-10 18:09:07

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#85 2017-01-10 18:25:50

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#86 2017-01-10 18:36:26

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#87 2017-01-10 18:46:34

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#88 2017-01-10 18:53:51

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#89 2017-02-22 20:20:36

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#90 2017-02-22 20:24:03

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#91 2017-02-22 20:34:46

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#92 2017-02-22 20:45:14

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#93 2017-02-22 20:51:41

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#94 2017-02-22 20:57:25

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#95 2017-02-22 21:08:00

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#96 2017-02-22 21:28:02

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#97 2017-02-22 21:36:38

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#98 2017-02-22 21:46:59

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#99 2017-02-22 21:54:08

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

#100 2017-02-22 22:09:14

Odp: Mieszkanie Reynoldsów

Stopka